Gabungan berkebun landskap tradisional dan perancangan bandar yang baru muncul digabungkan memberikan seni bina landskap tumpuannya yang unik. Frederick Law Olmsted menggunakan istilah "seni bina landskap", dan menggunakannya itu sebagai profesion buat kali pertama apabila mereka bentuk Central Park.

Dalam abad ke-19, perancangan bandar menjadi tumpuan dan isu utama di bandar. Gabungan tradisi kebun landskap dan bidang perancangan bandar yang muncul menawarkan seni bina landskap sebuah peluang untuk memenuhi keperluan ini.[5] Pada separuh kedua abad ini, Frederick Law Olmsted menyiapkan satu siri taman yang terus mempunyai pengaruh yang signifikan terhadap amalan seni bina landskap hari ini. Antaranya ialah Central Park di New York City, Prospect Park di Brooklyn, New York dan sistem taman Emerald Necklace di Boston. Jens Jensen mereka bentuk taman bandar dan serantau yang canggih dan naturalistik di Chicago, Illinois, dan ladang persendirian untuk keluarga Ford termasuk Fair Lane dan Gaukler Point. Salah satu daripada sebelas ahli pengasas asal Persatuan Arkitek Landskap Amerika (ASLA), dan satu-satunya wanita, ialah Beatrix Farrand. Beliau ialah perunding reka bentuk terhadap lebih sedozen universiti termasuk: Princeton di New Jersey; Yale di New Haven, Connecticut; dan Arboretum Arnold bagi Harvard di Boston, Massachusetts. Banyak projek estet swasta beliau termasuk mercu tanda Dumbarton Oaks di kejiranan Georgetown di Washington, DC.[6] Sejak masa itu, arkitek lain - terutamanya Ruth Havey dan Alden Hopkins - mengubah elemen tertentu reka bentuk Farrand. 

Sejak tempoh ini, perancangan bandar telah berkembang menjadi satu profesion bebas yang berasingan yang telah menggabungkan sumbangan penting daripada bidang lain seperti kejuruteraan awam, seni bina dan pentadbiran awam. Perancang bandar layak untuk melaksanakan tugas bebas daripada arkitek landskap, dan secara amnya, kurikulum program seni bina landskap tidak menyediakan pelajar untuk menjadi perancang bandar.[7]